SMAROWIDŁO DO KANAPEK - VEGEMITE

Co każdy Australijczyk ma w swojej spiżarni? Vegemite! To tutejsze smarowidło do kanapek i tostów. Na pierwszy rzut oka Vegemite wygląda jak czekoladowa nutella – kolor i konsystencja obu substancji są zbliżone. Vegamite powstał w roku 1922. Po I wojnie światowej zakłócone zostały dostawy, popularnej wówczas na australijskich stołach, brytyjskiej pasty do chleba Marmite. Cyril Callister, jeden z chemików pracujących dla Fred Walker Company, zmieszał ekstrakt z drożdży piwnych (odpad przy produkcji piwa) z dodatkiem warzyw i przypraw. Piwo, owszem, szanuję i poważam, ale ten szczególny produkt uboczny nie przekonuje mnie.

Vegamite ma ostry, mocno słony smak. Moja osobista opinia jest jednakże nieistotna. Wróćmy do „smaru”. Gdy stworzono produkt, rozpisano ogólnokrajowy konkurs na nazwę, gdzie główną nagrodą było 50 funtów australijskich (biorąc pod uwagę średnie zarobki w 1922 i dziś jest to równowartość 13 tysięcy dolarów z niewielkim haczykiem). Córka właściciela fabryki Sheilah wylosowała nazwę, w 1923 produkt trafił na półki sklepów.

Początki Vegemite były trudne; nie ma co ukrywać pasta szału nie robiła i wyniki sprzedaży były marne. Kombinowano ze zmianą nazwy, ale ten krok tylko pogorszył i tak fatalną sprzedaż. Powrócono do pierwotnej nazwy, rozpisano kolejny konkurs – na krótki limeryk o paście Vegemite (tym razem nagród było więcej i rozdawano samochody).

Sprzedaż zaczęła wzrastać na przełomie lat 30 i 40. Ponadto British Medical Association zakwalifikowało Vegemite jako zdrową żywność. Wkrótce eksperci od dzieci uznali, że smarowidło jest bogatym źródłem witaminy B i pacholęta należy nim karmić. W czasie II wojny światowej Vegemite to tanie i obfite źródło substancji odżywczych. Dwadzieścia lat po powstaniu klienci zaakceptowali produkt uboczny australijskich piwowarów. Mało tego, ni stąd ni zowąd, pasta stała się tak popularna, że pojawiły się problemy z zaspokojeniem popytu.

Lata powojenne - lata wyżu demograficznego i napływu powojennych emigrantów, to eksplozja sprzedaży. W 1954 pojawia się radiowy dżingiel „Happy Little Vegemites”, dwa lata później reklama telewizyjna z gromadą radosnych małolatów (radosnych bo im słona pasta smakuje!). Przez następne dwie dekady media wciąż przypominały Australijczykom o zaletach Vegemite. W latach 80 stara telewizyjna reklama została zremasterowana i częściowo podkolorowana, stała się niemal hymnem kraju, serwowano ją w telewizorni okresowo aż do roku 2010.

Dziś sprzedaje się ponoć 22 miliony słoiczków Vegemite każdego roku, co daje słoik na głowę mieszkańca kraju, niezależnie od wieku, pochodzenia (może być spożywana przez wyznawców judaizmu w wersji kosher, jak również muzułmanów – posiada certyfikat halal), czy też upodobań kulinarnych.

Vegemite jest jednym z najbardziej obfitych źródeł witaminy B, ponadto zawiera 3,45% sodu (co się przekłada na mniej więcej 8,6% soli) i 2,3% potasu. Najpopularniejszą metodą spożywania Vegamite jest smarowanie pastą tostów czy też kanapek, ale oficjalna strona Vegemite dostarcza garść przepisów na każdy posiłek dnia.

Poniżej zremasterowana wersja reklamy produktu, słowa piosenki (oraz twórczość jakiegoś miłośnika produktu)...

We're happy little Vegemites

As bright as bright can be.

We all enjoy our Vegemite

For breakfast, lunch, and tea.

Our mummies say we're growing stronger

Every single week,

Because we love our Vegemite

We all adore our Vegemite

It puts a rose in every cheek.